لبخند نا خود آگاه

امروز با دوستم رفتیم خدمت یکی از معاونت های حرم که  سابقا او را مردی موقر یافته بودم

دوستم: چرا هیچ نظارتی روی مداحی های  هیات ها داخل صحن اصلی حرم نیست؟

مسئول: چه جوری نظارت کنیم وقتی طرف چاقو می کشه روی خادم ها؟

دوستم: مگه دربانی ها نمی گردن و از این گذشته نیرو انتظامی حرم کجاست؟

مسئول: از هفته بعد دربانی راه میوفته!

من گویا "ناخود آگاه لبخند زدم"

مسئول: چرا می خندی؟

من: آخه چند ماه پیش هم اومدم یک نکته بسیار ساده درباره خادم ها گفتم و گفتید از هفته بعد درست می شه اما هنوز...

مسئول: خب چرا خندیدی؟؟!

من: خب این هفته بعد هم مثل همون دفعه قبله انگار

مسئول: پس چرا اومدی گفتی؟

من در حالی که به دوستم اشاره می کردم که بیا بریم: ببخشید اشتباه کردیم اومدیم

---

پانوشت: ماشین مشدی ممدعلی که کوچه پشتی پارک بود امشب دیدم الحمدلله چهار تا صندلی نو برا پیکانش گذاشته...هر شب که می دیدمش "ناخودآگاه لبخند می زدم"

ربط نوشت: به برخی مشکلات که در حیطه کاری ما نیست فقط می شه لبخند زد به امید آن که کسی روزی همتی کند برای حلش

 

ساقیا...