44 روز

روزهای خوبی است!

پانوشت: روزگار طی این چند ماه سخت بود بیماری ام و ضعف جسمی و معطل ماندن کارهای دانشگاه، فوت پدر دوستم و ... شاید بیش از هر زمان دیگر به این اتفاق خوب 44 روزه نیاز داشتم

بعدا نوشت: باید یاد بگیرم حالم با خودم مستقلا خوب باشد تا دیوانه وار عمل نکنم.

روز 75 : هنوز هم درگیرم! نمی دانم چه برایم بهتر هست! هم می خواهم هم می ترسم. تا حالا این قدر در تصمیم گیری مستاصل نبودم!  نمی دانم چه قدر دارم فداکاری می کنم و چه قدر به خاطر خودم است. اگر می شد این نقش فداکاری را از خودم جدا می کردم شاید تصمیم عاقلانه تری می توانستم بگیرم.