یادداشت 1

امروز زنگ ورزش بچه ها رو معلمشون می خواست ببره بوستان نرگس¹ از کادر مدرسه کسی که مسئول بود حالش بد بود کمی، منم فداکارانه داوطلب شدم برم با بچه هام! به نظرم تجربه خوبی بود دلایلم برای رفتن این ها بود

1. بچه ها اکثرا ورزشو جدی نمی گیرن (یا اهمیتش رو متوجه نمی شن یا حال ندارن!)

2.دوست داشتم با بچه هام صمیمی شم و کمی بشناسمشون

3. دلم می خواست انرژی جنبشی ام رو خرج کنم!

فک کنم فقط به مورد آخر رسیدم! یکی می خواست منو جمع کنه! تازه وقتی رسیدم مدرسه کلی همه تقدیر و تشکر کردن از پذیرفتن این مسئولیت خطیر!

یه سری از بچه ها رو هنوز نمی تونم هنوز درست بفهممشون

1. مریم که پدر و مادرش فوت شدن و با خالش زندگی می کنه و به شدت بپیچونه در انجام تکالیف و ضعیف هم هست

2. ریحانه که ریاضی اش خوبه ولی دوست داره که از این درس متنفر باشه و وانمود کنه که افسرده است کمی

3. زهرا گ که خیلی گوشه گیره و به زحمت صحبت می کنه دوست صمیمی هم خیلی نداره

4. نرگس که مشکل جسمی شدید داره و یادگیری اش هم کندتر از معموله

5. فرزانه ر که به شدت مغروره و دوست داره مسخره کنه حتا معلمو

6. زهرا خ که دو ساله ایران اومده و تصور می کنه که در فهم صورت مسائل فارسی مشکل داره و متاسفانه انگلیسی اش هم خوب نیست که زبان مشترک داشته باشیم

7. مائده که از لحاظ سطح گیرایی یه مقداری پایین تر از معموله اما حس می کنه که فهمیده و معمولا اشتباه متوجه می شه

و یه سری معضل کلی هم دارن

1.بچه تر از چیزی اند که ما بودیم! و هنوز نیازمند محبت و توجه اند 2. استرس و نگرانی بی جهت 3. کمی لوس بودن 4. بی دقت در خواندن صورت سوال و فهم مساله

وضعیت فعلیم: هنوز قدرت بیان ندارم، با آزمون و خطا در شناخت پیش می رم و اصلا دانش روان شناسی ندارم، هنوز نمی تونم از ایده آلام بگذرم و دوست دارم در عالی ترین سطح مسائل رو توضیح بدم => هنوز معلم نشدم

---

1. اسم بوستانی برای خانم ها

 

 

 

ساقیا...