از رنجی که می برم

تقریبا هر روز در مسیر دانشگاه تا خوابگاه نوجوان هایی رو می بینم که ضایعات را از سطل های زباله های بزرگ محل جمع آوری می کنند. فکرمی کنم اگر روزی جای آن ها باشم بازهم راضی به ادامه زندگی هستم؟! نمی توانم مشکلاتشان را تصور کنم مشکلاتی که فقط شنیده ام. هر بار با دیدنشان تا مدتی درگیرم می کند درگیری ای که نه به حل مشکل آن ها کمک می کند و نه می توانم بفهمم که ریشه این مشکل کجاست؟

ساقیا...